karmançorman

Sen gelemediğin için görüşemediğimiz, seni saatlerce bekleyip her defasında hayal kırıklığına uğradığım günler için üzülmüş olmamı istiyorsun bencilce.

Çünkü sen üzülüyorsun. Öyleyse bende üzülmeliyim.
Ben üzülmüyorum ama Tahsincim.
Ben kahroluyorum!
Elimde telefonla, tuşuna iki dakikada bir basa basa akşamı zor ediyorum.
Sen her gelmediğinde ben hüngür hüngür ağlayıp kendime lanet ediyorum.
Nasıl böyle bir hatayı, böylesine büyük bir hatayı göz göre göre yaparım diye!!!

Her defasında gelmeni bu kadar çok istiyorum diye! hep gelirsin sanıyorum diye. kendi kendime belki akşam arar diyorum diye. seni özlüyorum ve yanımda istiyorum diye. her an seni düşünüyorum diye. beni umursamayan bir insanı neden bu kadar dert ediyorum diye kendime veriyorum veriştiriyorum.

Seni çok bekledim Tahsin.
Sanırım artık sonuna geldim.
Bekleme limitimi mi doldurdum. Yeni renklere mi adapta olmak istedim bilmiyorum.
Ama içim sızlaya sızlaya sonuna gelmişim gibi, artık beklemeyecekmişim gibi hissediyorum.

Seni beklerken ki acıyı çok sevmiştim ama, mazoşist değilim yok yok. Sadece birini böylesine beklemenin acısı güzel. Belki de beklenen sen olduğun için, kim bilir!