Bazen beni sevmediğini düşünüyorum.
Oysa bu imkansız.
Sen benimle var oldun, bende seninle.
Birbirimizi sevmememiz, birbirimizi özlemememiz, birbirimizsiz yaşayabilme ihtimalimiz söz konusu bile olamaz.
Seni nelerin mutlu edeceğini, nelerin üzeceğini, nelerin sinirlendirip çıldırtacağını, nelerin kıracağını, nasıl sakin ve sessiz olacağını öyle iyi biliyorum ki...
En az nefes alıp verme temponu bildiğim kadar.
Yada ayak seslerini.
Ama hep aynı noktada takılıyorum yıllardır.
Acaba bazen beni sevmiyor musun?
Oysa bu imkansız.
Çünkü sen benim dünümsün, yarınım da aynı zamanda.
Peki neden uzak duruşların?
Aramamaların, sormamaların neden?
Eskiden haftada üç beş kez karşıma çıkardın köşeyi dönünce, şimdilerde karşılaşmıyoruzda.
Pazar gunleri ayni bakkaldan ayni saatte ekmek ve gazete alirdik, bazen sucukta. Bu siralar beni gormemek icin kahvaltida etmiyorsun sanirim?
Çöp atma saatin belliydi, çamaşırlarını geceleri asardın, eminim sadece beni görebilmek içindi tüm bunlar.
Gözlerimin içine öyle bir bakardın ki, zamanı durdururdun o an. Başka bir yerde olurdum seninle, yanı başında olurdum, koynunda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder